Het is vanaf vandaag de Week tegen Eenzaamheid. Eenzaamheid komt bij alle doelgroepen en leeftijden in de zorg voor. Daarom delen we deze week tips voor wat je als hulpverlener kan doen wanneer je merkt dat een cliënt zich eenzaam voelt. We lichten toe met een verhaal over hoe onze hulpverleners deze tip met succes hebben toegepast.

We trappen af met Opleidingsmanager Desiré poll van Medical. Door haar jarenlange ervaring in de zorg is eenzaamheid geen vreemd thema voor haar. Gelukkig heeft zij cliënten kunnen helpen met de eerste stap naar verbinding. Desiré’s tip tegen eenzaamheid:

Wees als hulpverlener de verbinder en breng eenzame cliënten samen.

Wanneer ik het appartement binnen loop, is het donker. De cliënt zit in een doorgezakte stoel en hij kijkt met lege ogen naar zijn televisie. Ik roep zijn naam een aantal keer totdat hij terugkeert in het heden. ‘’U was in gedachten ver weg’’ zeg ik de man. Hij kijkt mij aan en het duurt even voordat hij antwoord geeft. ‘’Zuster,’’ zegt de man, ‘’wat doe ik hier nog? Iedereen om mij heen gaat dood. Mijn kinderen zie ik amper, want die hebben het te druk. Mijn kleinkinderen hebben ook geen tijd voor hun oude opa.’’ De man kijkt mij verdrietig aan. Ik ga naast de man zitten en zeg hem dat het mij verdriet doet hem zo te zien. Hij haalt zijn schouders op. “Wij zijn altijd zo goed voor onze kinderen geweest en nu ik een oude man ben, laten zij zich niet meer zien.’’ Ik vraag de man wat ik voor hem kan doen. ‘’Ach zuster, een kopje koffie zetten en een praatje maken vind ik al fijn.’’ Ik maak voor de man een kopje koffie en we praten wat over de dagelijkse dingen.

Wanneer ik wegga, bedankt de man mij. Ik zeg hem dat ik het fijn vond om een praatje met hem te maken. Die avond tijdens mijn dienst blijven de woorden van de man door mijn hoofd spoken. Het is zo triest dat hij zijn kinderen mist en dat hij zich verlaten voelt door hen.

Een paar dagen later wanneer ik weer in hetzelfde huis werk, kom ik een vergelijkbare situatie tegen bij een andere man die er woont. Ineens schiet mij een plannetje te binnen en tijdens mijn pauze vraag ik beide heren om een kopje koffie te komen drinken in het restaurant van het huis. In eerste instantie zijn de mannen wat behouden in hun gesprek, maar wanneer ik het onderwerp van de plaatselijke voetbalclub aansnijd, ontstaat er een geanimeerd gesprek tussen beide mannen. Na mijn pauze kan ik ze met een gerust hart samen achterlaten.

Aan het eind van mijn werkdag loop ik nog even binnen bij de man waar ik het gesprek mee had. Hij laat mij weten dat hij het gezellig vond en de man heeft uitgenodigd om bij hem een keer voetbal te komen kijken. Ik zeg de man dat ik dit fijn vind.

Een paar weken gaan voorbij. Wanneer ik weer naar het huis ga om een dienst te werken, krijg ik te horen dat de mannen elkaar regelmatig opzoeken om een voetbal wedstrijd te kijken en zelfs samen iedere week een uurtje biljarten. Dit geeft mij een goed gevoel. Het is fijn om dit voor deze mannen te hebben kunnen doen. Een stuk minder eenzaam in de nadagen van hun leven. Missie geslaagd.

Lees ook hoe Lyzanne Doff-Sotta met een klein gebaar hielp of laat je meenemen in het verhaal van Sharida Karelse over het praten met kinderen over eenzaamheid.