Deze week delen we tips en verhalen over wat je als hulpverlener kan doen tegen eenzaamheid. Zorgmanager Lyzanne Doff-Sotta’s tip is dat een klein gebaar het verschil kan maken. Ze geeft als voorbeeld een mooie ervaring met een cliënt:

”Ik kom de groep opgelopen. Het is de laatste dienst voor mijn vakantie. Mijn cliënt wacht al op me om de dag te gaan starten. We beginnen de dag zoals altijd: koffie, ontbijt en een mooie wandeling. Tijdens de wandeling praten we over de aankomende zomerperiode, een periode waarin hij het altijd lastig heeft.

Zijn vaste begeleiders zijn op vakantie en hij heeft geen thuis waar hij op bezoek kan gaan. Opeens moet hij vertrouwen op vreemde begeleiders. Voor hem en veel andere cliënten is het een periode van onveiligheid. Hij vraagt waar ik op vakantie ga en toont oprechte interesse in mijn aankomende vakantie. Ik vertel uitgebreid waar ik naar toe ga en wat ik allemaal van plan ben om te doen. Hij vraagt met regelmaat hoelang het duurt voordat ik weer terug ben. Ik benoem hem de datum van mijn terugkeer en deze zetten we samen op zijn kalender. We maken de dag samen af met een heerlijke maaltijd. Dan is het zover, de dag is voorbij en ik heb vakantie. Hij geeft mij een knuffel en wenst me een fijne vakantie. ‘’Ik ga je wel missen, maar tot over 3 weken.’’ Zijn gezicht en mimiek veranderen. Waar hij de hele dag een vrolijke glimlach had, staat zijn gezicht nu somber. Ik zie hem denken: wie is er de komende drie weken voor mij?

Ik besluit op de helft van mijn vakantie een kaartje te sturen naar de groep waar mijn cliënt woont. Op het kaartje staat het mooie landschap afgebeeld van de plaats waar ik verblijf. Hij vindt natuur en wandelen erg leuk, dus ik verwacht dat hij de mooie afbeelding zal waarderen. Op het kaartje staan daarnaast foto’s van wandelroutes die ik heb ondernomen. Ik beschrijf hoe mijn vakantie is en wat ik allemaal al heb gezien. Ik sluit af met groetjes en de bevestiging dat ik bijna weer terug ben. Het kaartje gaat de bus op, onderweg naar Nederland.

Na mijn vakantie kom ik weer terug naar de woning. De cliënt zit met een lach op zijn gezicht te wachten met het kaartje in zijn hand. Hij vertelt dat het kaartje hem heel veel had gedaan. De kaart is de hele groep rondgegaan en het was voor hem een goede manier op contact te leggen met de nieuwe begeleiders. Hij benoemde dat hij mij eigenlijk ook niet zo gemist had, want ik was tijdens mijn afwezigheid het onderwerp van de dag geweest. De tijd was daardoor voorbijgevlogen.”

Zo zie je dat een klein gebaar een grote betekenis kan hebben voor onze cliënten. Het is op de groep een traditie geworden om kaartjes naar elkaar te sturen als begeleiders op vakantie gaan. Inmiddels heeft de cliënt een hele muur vol kaartjes van verschillende begeleiders en landen. Dit heeft ervoor gezorgd dat veel andere bewoners zijn kamer willen zien. Hij heeft meer aanknopingspunten om een gesprek te starten en contacten te onderhouden.”

Lees ook het verhaal tegen eenzaamheid van Desiré Poll en Sharida Karelse.